زنان افغانستان در ۸ مارچ؛ روزی برای یادآوری دردها و مبارزه برای حقوق از دست‌رفته
مقدمه:
۸ مارچ، روز جهانی زن، امسال در حالی فرا می‌رسد که زنان افغانستان همچنان در سخت‌ترین شرایط ممکن به سر می‌برند. در دو سال و نیم گذشته، طالبان محدودیت‌های بی‌سابقه‌ای را بر زنان اعمال کرده‌اند؛ از منع تحصیل و کار گرفته تا محدودیت در آزادی‌های اجتماعی.
محرومیت از آموزش و کار:
پس از بازگشت طالبان به قدرت، زنان و دختران از بسیاری از حقوق اساسی‌شان محروم شده‌اند. دانشگاه‌ها و مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم بسته شده است. هزاران زن که در ادارات دولتی و خصوصی کار می‌کردند، خانه‌نشین شده‌اند و تنها در برخی مشاغل محدود، مانند بخش‌های صحی و برخی نهادهای امدادرسانی، اجازه فعالیت دارند.
سرکوب اعتراضات زنان:
در طول دو سال اخیر، شماری از زنان شجاعانه علیه سیاست‌های طالبان اعتراض کرده‌اند. اما این اعتراضات اغلب با سرکوب شدید مواجه شده است. بازداشت، شکنجه و تهدید، بخشی از روش‌های طالبان برای خاموش کردن صدای معترضان بوده است.
شرایط اجتماعی و روانی زنان:
محرومیت از حقوق اساسی، فشارهای اقتصادی و سرکوب اجتماعی، وضعیت روانی بسیاری از زنان را بحرانی کرده است. برخی گزارش‌ها از افزایش میزان افسردگی و حتی خودکشی در میان زنان، به‌ویژه دختران جوان، حکایت دارد.
امید و مبارزه ادامه دارد:
با وجود همه این محدودیت‌ها، زنان افغانستان همچنان به مبارزه برای حقوق خود ادامه می‌دهند. شماری از زنان در داخل افغانستان با روش‌های گوناگون، از جمله آموزش‌های مخفی، فعالیت‌های آنلاین و راه‌اندازی کسب‌وکارهای کوچک، تلاش می‌کنند که نقش خود را حفظ کنند. در خارج از کشور نیز زنان مهاجر با صدای بلند از وضعیت هموطنان خود سخن می‌گویند و برای حمایت‌های بین‌المللی تلاش می‌کنند.
نتیجه‌گیری:
۸ مارچ امسال برای زنان افغانستان، نه یک روز جشن، بلکه روزی برای یادآوری رنج‌ها و تاکید بر ادامه مبارزه است. آنان همچنان امید دارند که روزی دوباره به حقوق انسانی‌شان دست یابند و در جامعه نقش فعال داشته باشند. اما این امر نیازمند توجه و حمایت گسترده جهانی است.
خبرگزاری دای نیوز
