“بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم”
۲ اسد؛ فریاد خاموش‌نشدنی عدالت
امروز، دوم اسد است نهمین سالروز فاجعه‌ی خونبار دهمزنگ، روزی که دل تاریخ از سوختن پروانه‌های عدالت‌خواه جنبش روشنایی به لرزه آمد.
جوانانی که در آرزوی روشنایی برخاستند، اما با انفجارِ کثیف و جنایت‌بارِ حرام‌لقمه‌گانی که حتی از نور می‌ترسند، به خون نشستند.
در طول بیش از بیست سال جنگ‌های خانمان‌سوز، بهترین کادرها، روشنفکران، تحصیل‌کرده‌ها و قلب‌های تپنده‌ی این وطن، یکی پس از دیگری، همچون گل‌های سرخ چیده شدند؛
و قربانی سیاست‌های ناپاک، دسیسه‌های قومی و وحشت کور طالبان وحشی و حامیان بین‌المللی‌شان.
هزاران زن بیوه شد، هزاران کودک یتیم، هزاران خانواده عزادار و هزاران انسان سالم، یا زیر خاک رفتند یا روی زمین، معیوب و معیوب گشتند.
آن‌چه از افغانستان باقی ماند، نه کشوری در حال پیشرفت، بلکه پیکری زخمی، خسته و به قرن نوزدهم بازگردانده شده است.
امروز کابل را می‌بینم؛ جگرم آتش می‌گیرد!
از پایتختی که می‌توانست نگین ترقی باشد، حالا تنها بوی عقب‌ماندگی و فقر و جهل می‌آید.
جاده‌هایش، گاوخانه شده؛ دیوارهایش، پژواک سکوت و ناامیدی.
به‌جای نخبگان و اهل خرد، اوراق بی‌شعور برسینه‌ی شهر نشسته‌اند.
شهر پر شده از بی‌سوادانی که مغزشان را تاریکی بلعیده است، و دهاتی‌هایی که نه تقصیر دارند و نه آگاهی؛ تنها در پی زنده‌ماندن، میان شهر گم شده‌اند.
ساختمان‌های بلند، که روزگاری نشان رشد بودند، امروز همچون طویله‌های مدرن‌اند.
سرزمینی که روزی نخبه می‌پرورید، حالا در چنگال حیوان‌صفتانی اسیر است که نه عقل دارند، نه وجدان، نه ایمان، نه انسانیت.
همان‌هایی که با گلوله و انفجار، عقده‌های حیوانی‌شان را بر پیکر پاک انسان‌های آزاده خالی کردند.
افسوس برای آن سیاسیونِ به‌ظاهر وطن‌دوست که با معامله‌گری و بی‌غیرتی، این خاک را به وحشیان سپردند؛
شهدا دادیم، امید ساختیم، اما در پایان، دست وطن را به جاهلان و بربرها سپردند.
امروز، تنها خرخانه ساخته‌اند؛ و مردم ما، با سری فرودآمده و چشمانی مات، گویا از رمق افتاده‌اند.
اما این پایان نیست!
تاریخ خاموش نمی‌ماند!
فریاد خون شهدای روشنایی، هرگز در دل زمین دفن نخواهد شد.
روزی فرا خواهد رسید که تاریخ از این همه خیانت، از این همه دروغ، از این همه ظلم، حساب پس خواهد گرفت.
وجدان‌های خفته بیدار خواهند شد، و نسل‌های آینده در دادگاه وجدان ملی، بر جبین شما بی‌شرمان، داغ ننگ خواهند زد.
نهمین سالروز جان‌باختن مظلومانه شهدای جنبش روشنایی گرامی‌باد.
یادشان جاودان، راه‌شان پر رهرو.
دیروز آن‌ها شهید شدند ، تا ما امروز بیدار شویم؛
ما خاموش ماندیم، تا آن‌ها فریاد شوند.
جنبش_روشنایی
۲_اسد
یادشهدایروشنایی
کابلگاوخانهنیست
وطندروغنمی‌گوید
صفیه رضایی
