در اعتراض به حذف سیستماتیک دختران از امتحان کانکور
با اندوه سنگین و نگرانی بزرگ، ما شاهد اعلام نتایج امتحان کانکور سال روان هستیم؛ نتایجی که در آن نه تنها هزاران نام، بلکه هزاران آرزوی دختران این سرزمین عمداً نادیده گرفته شده‌اند.
در سرزمینی که دختر را از آموزش محروم می‌سازند، در حقیقت آینده را به تباهی می‌کشانند. طالبان با زندانی‌ساختن دختران در چهاردیواری خاموشی و محروم‌ساختن‌شان از حق مسلم آموزش، می‌خواهند پیامی روشن اما ناعادلانه به مردم بدهند:
«زن نباید بداند، زن نباید برخیزد، زن نباید بسازد.»
اما به باور من زن نه “نیمه‌ی جامعه”، بلکه تکمیل جامعه است. زن تنها مادر نیست؛ زن آموزگار است، زن بیدارگر است، زن سازنده‌ی انسان است. از پیامبران گرفته تا رهبران جهان، از آموزگاران تا اندیشمندان، همه پرورده‌ی دامان زن اند.
باور من این است که اگر زن تنها “نیم‌پیکر جامعه” می‌بود، خداوند ایمان مردان را با زن تکمیل نمی‌ساخت. در همین تفسیر، رازی پنهان است که اگر عالمان دین واقعی و دانشمندان راستین آن را آشکار کنند، دیگر جایی برای مردسالاری در این دنیا باقی نمی‌ماند.
اما دریغا! عده‌ای از مردان قدرت‌طلب، همراه با عالمان بی‌عمل و هراسان از آگاهی زن، این حقیقت را پنهان کرده‌اند، و زن را با برچسب ناتمام و کم‌تر سرکوب نموده‌اند.
محروم‌ساختن دختران از حق آموزش، تنها خاموش‌ساختن یک نسل نیست؛ بلکه بریدن ریشه‌های آینده است.
طالبان باید بدانند که از آگاهی نمی‌توان گریخت. هیچ قدرتی در هیچ گوشه‌ی دنیا نتوانسته است با خاموش‌ساختن زن، فردایی روشن بسازد.
ما زنان از تمام مردم عدالت‌خواه، اهل خرد، عالمان دیندار و خانواده‌های باوجدان این سرزمین می‌خواهیم تا در برابر این ستم خاموش نمانند.
سکوت در برابر چنین ظلمی، خیانت است به قشر سازنده ما، به فرزندان آینده، و به وجدان انسانی.
ما داد می‌زنیم: دختر حق آموزش دارد.
ما فریاد می‌زنیم: زن، نه نیم‌پیکر جامعه، بلکه تمامیت انسان است.
و ما ایستاده‌ایم تا روزی که در نتایج کانکور، نه تنها نام دختران، بلکه نام فردای روشن افغانستان بدرخشد.
صفیه رضایی
