از مهاجرت تا مرگ: آخرین نفس‌های باقر رضایی در اردوگاه بی‌رحمی
باقر رضایی، مهاجر ۶۰ ساله افغانستانی، پس از سال‌ها کار و زندگی در ایران، در حالی جان باخت که تنها چند قدم تا بازگشت به سرزمین مادری‌اش فاصله داشت. او قربانی گرما، تشنگی و شرایط غیرانسانی اردوگاه مهاجران در زابل ایران شد.
بستگان آقای رضایی می‌گویند که او روز دوشنبه، ۹ سرطان، در اردوگاه جان باخت و پیکرش به ولسوالی مالستان در ولایت غزنی منتقل شد. به گفته خانواده‌اش، او هیچ‌گونه بیماری نداشت و مرگش ناشی از گرمای شدید، بی‌آبی و کار اجباری بوده است.
رضایی در خزان ۱۴۰۰ وارد ایران شده بود و برگه سرشماری داشت. به‌تازگی برگه خروجی گرفته بود و از کرمان به سمت مرز سیستان و بلوچستان می‌رفت تا به افغانستان بازگردد، اما مأموران او را در زابل متوقف و به اردوگاه مهاجران منتقل کردند. خانواده‌اش می‌گویند در این اردوگاه، مهاجران را بدون آب و غذا نگه می‌دارند و به کار اجباری وادار می‌کنند.
یکی از فرزندان او گفته است: «پدرم تنها نبود. از ۳۵ مهاجری که در آن گرمای شدید و بی‌آبی بیهوش شدند، ۸ نفر از جمله پدرم جان دادند. کسی صدایشان را نشنید، یا نخواست که بشنود.»
در همین حال، مهاجر دیگری در ویدیویی که از اردوگاه ورامین تهران فرستاده شده، گفته است که بیش از یک هفته است در شرایط سخت و بدون دسترسی به آب و غذا، منتظر انتقال به مرز هستند. او تأکید کرده که «رفتار مأموران اردوگاه تحقیرآمیز و غیرانسانی است و حتی اجازه خرید نان و آب هم داده نمی‌شود.»
مرگ باقر رضایی، که تنها می‌خواست در آرامش به وطنش بازگردد، اکنون به نمادی از رنج خاموش هزاران مهاجر افغانستانی در اردوگاه‌های مهاجران در ایران بدل شده است.
این خبر در میان کاربران شبکه های اجتماعی نیز بازتاب گسترده داشته کاربری با نشر عکس آقای رضایی نوشته “بی وطن بودن تقصیر من نیست تقصیر کسانیست که مرا از خانه ام آواره ساخته است کاربران نوشته اند، ای کاش روزی که نظام تغیر کرد همه ی مان را قتل عام میکرد تا اینگونه زیر بار تحقیر و توهین جان نمیدادیم” و صدها اینگونه پست های غم انگیز و ناراحت کننده.
